ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ

ေျမာက္ကယ္လိုလိုင္းနားျပည္နယ္၊ ဘဲယ္လ္ေမာ့ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ လူတိုင္းလိုလို
စက္ဘီးစီး ၾကတယ္။ ဘဲယ္လ္ေမာ့ၿမိဳ႕မွာ ကေလးတိုင္း လို ခ်င္ၿပီးေတာ့
သူတို႕မိဘတိုင္းက ၀ယ္ေပးခ်င္တာ ကေတာ့ စက္ဘီးပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္
အျခားၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွာလို သားသမီးတိုင္းကို စက္ဘီး မ၀ယ္ေပးႏိုင္တဲ့
မိဘေတြရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ဂ်က္သရိုမဲန္း လို႕ေခၚတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေလးတိုင္း စက္ဘီးမစီးႏိူင္တဲ့
အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ရင္နာေနရတယ္။ သူဘာေၾကာင့္ ဒီလို
ခံစားေပးႏိုင္ရသလဲဆိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ငယ္စဥ္အခါက စက္ဘီးစီးႏိုင္ခဲ့သူ
မဟုတ္ခဲ့လို႕ပါဘဲ။
တစ္ေန႕ သူ႕က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္တယ္။ ” ဘာလဲ.. မင္းမွာစက္ဘီး
မရွိဘူးလား..” ။ ကေလးငယ္က ” မရွိဘူးဗ်” လို႕ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ
ဂ်က္သရိုမဲန္းဟာ တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ ျပသ၁နာေတြကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေပမယ့္
သူ႕ျမိဳ႕ေလးက ကေလးေတြရဲ႕
စက္ဘီးစီးခြင့္ရေရးအတြက္ စတင္အေကာင္ထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ပါေတာ့တယ္။
” ကဲ..ကေလး.. မင္းစက္ဘီးစီးရေအာင္ ဦး..လုပ္ေပးမယ္ကြဲ႕”
ကေလးရဲ႕ လင္းလက္သြားတဲ့ မ်က္လံုးအစံုဟာ သူ႕အတြက္ ေရွ႕ဆက္ဖို႕
ပိုေသျခာသြားတယ္။ မဲန္းဟာ သူ႕ေမာ္ေတာ္ကားရံုထဲက ရသမွ် စက္ဘီး
အပ်က္မ်ားကို အေကာင္းျဖစ္ေအာင္ စတင္ျပင္ေလေတာ့တယ္။ စီးႏိုင္တဲ႕
စက္ဘီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရလာတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ ကားရံုဟာ စာအုပ္ငွားတဲ့
စာၾကည့္တိုက္လိုဘဲ စက္ဘီးငွားတိုက္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
” ကဲ.. ဘယ္သူစက္ဘီး စီးခ်င္သလဲေဟ့ ”
သူ႕စက္ဘီးရံုမွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ယံုနဲ႕ စက္ဘီးတစ္စီး ငွားယူစီးခြင့္ ရႏိုင္တယ္။
” စက္ဘီး စီးခ်င္လို႕ပါခင္ဗ်ာ ”
” ရွိတယ္ေဟ့.. မင္းၾကိဳက္ရာတစ္စီးယူစီး.. ၿပီးရင္စာအုပ္ထဲမွာ နာမည္နဲ႕
လက္မွတ္ထိုးထားခဲ့။ ေအး.. သတိေတာ့ထားစီးေနာ္ ”
ဒီလိုနဲ႕ မဲန္းရဲ႕ စက္ဘီးရံုမွာ စက္ဘီး ၃၅စီးမွ် ရွိလာတယ္။ အားလံုးဟာ
အဟာင္းအပ်က္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္ ျပန္ဆင္ထားတဲ့ စက္ဘီးမ်ား
ျဖစ္ေလတယ္။ ကေလးေတြက ငွားသမွ် ျပန္လာ အပ္ၾကရဲ႕လားလို႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က
ေမးေတာ့..
” ဟုတ္တယ္.. ဒီမွာစည္းကမ္းေလး တစ္ခုထားထားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တာ၀န္ယူရတဲ့ စည္္းကမ္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႕စက္ဘီးကို ျပန္မအပ္ရင္
ေနာက္ေန႕ကစၿပီး သူစက္ဘီးငွားခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး..။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ေတာ့
သူတ္ု႕ေလးေတြ အားလံုး စည္းကမ္း ေသ၀ပ္လာတယ္။ တာ၀န္ယူတတ္ လာၾကတယ္ဗ်..။
သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို လိုခ်င္မက္ေမာစိတ္ မရွိဘဲ တန္ဖိုးထားတတ္ လာၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ သိလာၾကတာေပါ့။ “
မဲန္းရဲ႕ ကားရံုထဲမွာ စက္ဘီးပ်က္ မ်ဳိးစံုရွိတယ္။ ပ်က္တာေတြျပန္ျပင္ဖို႕
လာအပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားမသံုးဘဲ ပစ္ထားတဲ့ စက္ဘီးအပ်က္ေတြကို
လိုက္ေကာက္ၿပီးေတာ့ သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ျပင္တာပါ။တခ်ဳိ႕
တတ္ႏိုင္သူေတြက စက္ဘီးပ်က္ေတြကို အမွဳိက္ပံုမွာ စြန္႕ထားတတ္ၾကတယ္။
ဒါေတြကို သူက လိုက္ေကာက္ၿပီး စုထားလိုက္တယ္။ သူ႕ကားရံုထဲမွာ သာမက
အျပင္ဘက္ ျခံ၀င္းထဲမွာလည္း စက္ဘီးအပ်က္ေတြက အစုလိုက္အပံုလိုက္။ မဲန္းက
သည္စက္ဘီးအပ်က္ေတြကို ေန႕မအားညမအား ျပင္ေလေတာ့တယ္။ ေကာင္းသြားၿပီဆိုရင္
ေတာ့ ကေလးေတြ စီးလို႕ရၾကၿပီေပါ့။
ဒါေၾကာင့္သူ႕ကို တခ်ဳိ႕က ” ခငိဗ်ားဟာက စက္ဘီးအေဟာင္းျပင္တာနဲ႕ မတူဘဲ
စက္ဘီးလုပ္တဲ့ သူနဲ႕ တူေနၿပီ ”
ဒီလိုေျပာခံရရင္ သူသိပ္သေဘာၾကတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္က ၀ယ္တန္၀ယ္တယ္။ အလကားရတန္ရတယ္။ ဒီစက္ဘီးေလးကိုဘဲၾကည့္
။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ပ်က္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ တတ္ႏိုင္တဲ႕ လူေတြက
ဒီေလာက္ေလးပ်က္ တာကို မျပင္ဘဲ လႊင့္ပစ္တာဗ်။ ဒီစက္ဘီးေလးမွာ လိုေနတာက
၀က္အုတစ္လံုး၊ ဘီးႏွစ္လံုးနဲ႕ ခ်ိန္းၾကိဳးဘဲဗ်။ ဒါေလးေတြတပ္လိုက္ရင္
အေကာင္းပကတိ စီးႏိုင္ၿပီဗ်ာ..။ ၿပီးေတာ့ ဒီစက္ဘီး ေလးက အမ်ဳိးစား
ေကာင္းတယ္ဗ်..” လို႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္။
ဂ်က္သရိုမန္း က ကေလးငယ္ေတြအတြက္ စက္ဘီးေတြ ျပင္ေပးယံုတင္မကဘူး။ ကေလးမ်ား
စက္ဘီးစီးတတ္ေစဘို႕၊ စက္ဘီးပ်က္ရင္ ျပင္တတ္ေစဘို႕လည္း သင္ေပးျပန္ေသးတယ္။
သူနဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕ဟာ ခြဲမရနဲ႕ တရုန္းရုန္းပါဘဲ။
တစ္ေန႕ ဟဲန္ဒါဆင္ဆိုတဲ့ အသက္ (၁၁) ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ကေလးက ေကသီလို႕ေခၚတဲ့
အသက္ (၆) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးရဲ႕ စက္ဘီးကို ျပင္ေပးလိုက္တယ္။
မဲန္းက ” ကဲ..သမီး မင္းရဲ႕စက္ဘီးကို ဟဲန္ဒါဆင္က ျပင္ေပးလိုက္ၿပီ။ မင္း..
သူ႕ကိုဘာ ေျပာရမလည္း ”
” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ ” လို႕ ေကသီက ဟဲန္ဒါဆင္ကို ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာတယ္။
ဟဲန္ဒါဆင္ ကလည္း ” ရပါတယ္။ အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပင္ေပးပါမယ္ ခင္ဗ်ာ ” လို႕ ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္ေျပာတယ္။
မဲန္းက ကေလးေတြေပမယ့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေလးေလးစားစားေျပာေနၾကတာ ၾကည့္ၿပီး
ပီတိေတြျဖစ္ေနတယ္။
သူ႔ရဲ႕ စက္ဘီး အငွားဌာနမွာ စက္ဘီူငွားယံုတင္မကဘဲ တျခား
လူမွုဆက္ဆံေရးေတြပါ သင္ေပး ခြင့္ရလို႕ သူ႕အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိတယ္။
သူ႕မိတ္ေဆြေတြကို သူက အခုလိုေျပာျပတယ္။
” ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာ ေရာင္ျပန္ဟတ္တယ္။ ကေလးေတြက သူတို႕ကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆကိဆံရင္ သူတို႕ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ျပန္ဆက္ဆံတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕ေလးေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကမယ္။
သူတို႕ေလးေတြဒီလို ျဖစ္လာဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူႀကီးေတြက အရင္ စံနမူနာထား
ေနျပရမယ္။ ဘာအခက္ခဲရွိရွိ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီလာခဲ့။ ဦးေဆာင္ၿပီး အတူတကြ
ပူးေပါင္းေျဖရွင္းေပးမယ္လို႕ သူတို႕ေတြကို ေျပာျပထားတယ္ “
မဲန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။ ” ဟုတ္တယ္ဗ်.. ကၽြန္ေတာ့္ ကုန္စံုဆိုင္မွာ
ေစ်းလာ၀ယ္ရင္ ေတာင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွဳတ္ဆက္ ေျပာဆိုၿပီး ၀ယ္လာၾကတာ
ေတြ႕ရတယ္ဗ်..” လို႕ ေျပာျပတယ္။
ဒီေတာ့ မဲန္းက ” ကၽြန္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုၿပီး
ျပံဳးျပံဳးႀကီး ရွိေန ေတာ့တယ္။
ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ စက္ဘီးမ်ားကို အသီးသီး ျပန္လာအပ္ၾကတယ္။ စက္ဘီးယူစဥ္က
လက္မွတ္ထိုးၿပီးမွယူသြားၾကသလို ျပန္လာအပ္ေတာ့လည္း စံနစ္တက်
လက္မွတ္ထိုးၿပီး အပ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အားသမွ် အခ်ိန္ပိုတိုင္းကို
ဒီစက္ဘီးလုပ္ငန္းမွာဘဲ နစ္ျမဳတ္ ထားေတာ့တယ္။ သူ႕အလုပ္က စိတ္ရွည္မွ၊
ပိုက္ဆံအကုန္ခံႏိုင္မွ လုပ္ႏိုင္တာမ်ဳိးျဖစ္လို႕ သူ႕ မိတ္ေဆြေတြက
ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ ကုန္မွာဘဲေနာ္..လို႕ ေမးၾကတယ္။
” ဟာ.. ကုန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းမွဳ ဒုစရိုက္အတြက္
ကုန္တာမွ မဟုတ္ တာ။ ဒါကို ဒုစရိုက္လို႕ ဆိုခ်င္ဦးေတာါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ကေလးေတြကို ခ်စ္လို႕ လုပ္ရမွာ ဘဲဗ်။ ဒီျပင္ေနရာေတြမွာ ေခၽြတာရမွာေပါ့ဗ်ာ”
..လို႕ သူကေျပာေလတယ္။
ညမိုးခ်ဳပ္လို႕ ကေလးေတြပါးသြားေတာ့ မဲန္းက အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ညစာစားတယ္။ သူ
ထမင္းစား ၿပီးလည္းမနား။ အလုပ္ရံုထဲ ျပန္ဆင္းေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႕
စက္ဘီးေတြျပင္ရင္း မနက္တစ္ နာရီ၊ ႏွစ္နာရီထိုးသြားတဲ့ ရက္ေတြမနည္းပါဘူး။
သူ႕ကိ ုေမးလာသူတိုင္းကို …
” ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀မွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနခဲ႕ ရၿပီးၿပီ။ ေနာက္ေနရလွ
၁၅ႏွစ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ သက္တမ္းေလးမွာ ေနခြင့္ရတုန္း သူတစ္ပါး အက်ဳိး
သယ္ပိုးေပးခ်င္တယ္။ ေဆာင္ရြက္ေပး သင့္တယ္လို႕လည္း ထင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္
ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရတာပါ..”
..လို႕ ရွင္းျပတတ္တယ္။
ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ကေလးေတြက သူ႕ကို ” မဂၤလာညပါ ” လို႕
ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားၾကေလတယ္။

သူတပါးအက်ဳိးကို အက်ိဳးအျမတ္မရွိဘဲ ေစတနာအျပည့္နဲ႕
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့စိတ္ကို ပရဟိတစိတ္ လို႕ေခၚပါတယ္ရွင္။ ဒီလို
စိတ္မ်ဳိးထားႏိုင္ဘို႕ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ကူ လွပါဘူး။ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္
အတြက္လည္း အက်ဳိးရွိ၊ မိမိအတြက္လည္း ကုသိုလ္ရေစတဲ႕
ဒီလိုစိတ္ထားမ်ဳိးရွိသူ မဲန္းကို တကယ့္ကို ေလးစားမိပါတယ္ရွင္။
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။