ပီတိခ်ိဳ၏၀တၳဳေလးမ်ား

အေဖဆံုးတဲ့ႏွစ္မွာ သူ(၁ဝ)ႏွစ္၊
ေမာင္ေလး(၈)ႏွစ္

ဘဝက ေျဖးေျဖးခ်င္းစဆဲြခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို လွပတဲ့အေရာင္ေလးေတြ ျခယ္မႈန္းေနခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္
မိုးေရေတြနဲ႔ အပက္ခံလိုက္ရတယ္။ သူ႔ဘဝထဲက ေပ်ာ္ရႊင္၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းေတြက
ပ်က္စီးသြားတဲ့ ေဆးေရာင္ျခယ္
ပန္းခ်ီကားေလးလို႔ ဆိတ္သုန္းေပ်ာက္ဆံုးကုန္ခဲ့ရတယ္။

အေဖဆံုးၿပီးေနာက္ အရင္က သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ခဲ့တဲ့အေမဟာ အားလံုးျပာင္းလဲသြားသလိုပဲ စိတ္တိုေဒါသထြက္ လြယ္ခဲ့တယ္။
ပန္းကန္ေလးတစ္လံုး မေတာ္တဆ လြတ္ခ်ကဲြသြားတာနဲ႔ အေမဆူလို႔ဆဲလို႔ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမ့အသံကို သူမုန္းခဲ့တယ္။ ေသးငယ္စူးရွတဲ့ အေမ့အသံက သူ႔နားထဲ
ရက္ရက္စက္စက္ တိုးဝင္ၿပီး သူ႔ဘဝထဲအထိ ဝင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အရင္က သိမ္ေမြ႔ႏူးညံတဲ့ အေမ့အသံဟာ
ဘာျဖစ္လို႔ ရုတ္တရက္ ဒီလိုေျပာင္းလဲသြားမွန္း သူ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီတုန္းက အေမအသက္(၃ဝ)ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ရင့္က်က္ျပည့္ၿဖိဳးတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္လို အေမကို ခူးဆြတ္ခ်င္သူေတြ
မ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
စကားလာခင္းသူေတြကို အေမဆဲလြတ္လိုက္တာခ်ည္းပဲ။ အေမဟာ ဆူးေထာင္ထားတဲ့
ျဖဴးေကာင္တစ္ေကာင္လို အနားကပ္လာသူမွန္သမွ်ကို ဆူးနဲ႔လိုက္စူးၿပီး သူနဲ႔ ေမာင္ေလးကို
ကာကြယ္ခဲ့တယ္။

စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေစ်းထဲမွာ ေနရာတစ္ခုရွာၿပီး အေမေစ်းေရာင္းခဲ့တယ္။ မနက္(၄)နာရီထိုးတာနဲ႔
အိပ္ရာကထ လိုင္းကားနဲ႔
ေျမာက္အရပ္ကေန ေတာင္အရပ္မွာရွိတဲ့ လက္ကားေစ်းကို အေမသြားတယ္။ ဒီလမ္းခရီးက ၿမိဳ႕ကိုတစ္ပတ္ပတ္တာနဲ႔
တူတယ္။ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ ျပည့္တင္းေနတဲ့ အေမခႏၶာကိုယ္ဟာ ေနလွန္းထားတဲ့ သစ္သီးေျခာက္လို
ပိန္လွီခဲ့ရတယ္။

(၁၆)ႏွစ္အရြယ္မွာ သူဟာေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း
တက္ေနၿပီး စာေတာ္ခဲ့တယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ အိမ္ကိုအေျပးျပန္လာၿပီး ထမင္းဟင္းေတြ သူခ်က္ခဲ့တယ္။
ၿပီးရင္ လမ္းအသြယ္သြယ္ကိုျဖတ္ၿပီး အေမအတြက္ သူထမင္းခ်ဳိင့္ပို႔ေပးတယ္။ ဆူညံေနတဲ့
ေစ်းထဲေရာက္တိုင္း အေမကထမင္းကို တစ္ဘက္က ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္း၊ တစ္ဘက္က
ေစ်းဝယ္ေတြနဲ႔ ေစ်းညိႇေနတာကိုပဲ
သူျမင္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ေစ်းနားအေရာက္မွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အေမရန္ျဖစ္ေနတာကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။
အေမရဲ႕စူးရွထက္ျမက္တဲ့အသံက
အေဝးကေန သူ႔နားစည္ကို အားနဲ႔ဝင္ဝင္ေဆာင့္တယ္။ အေမနဲ႔ရန္ျဖစ္တဲ့
ဝဝပုပုအမ်ဳိးသမီးက အေမ့ကိုမႏိုင္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကိုစစ္ကူေတာင္းတယ္။ ေယာက္်ားလုပ္သူက
အေမကိုရိုက္ဖို႔ ရြယ္တယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက တံေထြးနဲ႔ မ်က္ရည္စေတြကို သူထင္ထင္ရွားရွား
ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့သူ႔ဘဝကို စြတ္စိုေစခဲ့တယ္။

အသက္(၂၂)ႏွစ္မွာ သူေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္း သူ႔မွာရွိေပမယ့္ ေမာင္ေလးအတြက္နဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္လွီလာတဲ့
အေမ့ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္ပညာသင္ေရးကို သူလက္လြတ္ခဲ့တယ္။

ပထမဆံုးရတဲ့လစာေငြကို အေမ့လက္ထဲသူအပ္ေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေမ့လက္ေတြက လိပ္ျပာေတာင္ပံေတြလို တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္။ အေမ့ကိုသူ
ေငးေမာၾကည့္ရင္း အသံနိမ့္နဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။

"အေမ.... ေနာက္ဆို ေစ်းသြားမေရာင္းပါနဲ႔ေတာ့"

သူ႔စကားၾကားေတာ့ အေမရယ္တယ္။ အေမရယ္သံေတြက စူးရွမေနေတာ့ဘဲ ခပ္အက္အက္ျဖစ္ေနတယ္။ အေမ့အသံထဲမွာ
ပင္ပန္းဆင္းရဲသံ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္
ေစ်းထဲမွာ အေမကို သူသြားရွာခဲ့တယ္။ အေဝးႀကီးကေန အေမရဲ႕ၾကည္လင္တဲ့အသံကို သူၾကားေနရတယ္။

"ဟဲ့... ငါ့သမီး တကၠသိုလ္က ဘဲြ႔ရခဲ့ၿပီသိလား! ႏိုင္ငံျခားကလာဖြင့္ထားတဲ့ ကုမၸဏီမွာ
အလုပ္လုပ္ေနတယ္...."

အေမ့စကားထဲကေန ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားသံကို သူၾကားလိုက္ရတယ္။

အသက္(၂၈)ႏွစ္မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ကို သူေမြးဖြားခဲ့တယ္။ လမျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးက ညတိုင္းမိုးလင္းေပါက္ထိ ငိုတယ္။
တစ္ညလံုး အေမမအိပ္ဘဲ
ကေလးကိုေခ်ာ့ခဲ့တယ္။ တစ္ညအိပ္မက္ကေန ေယာင္ရမ္းႏိုးလာခ်ိန္
ကေလးကိုေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ အေမ့သီခ်င္းသံကို
သူရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္မိတယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာတဲ့ အေမ့အသံေၾကာင့္
မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ခဲ့တယ္။

ပုခက္လဲႊေတးသံေလးပါလား! (၁၈)ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က ေနာက္ျပန္စီးခဲ့သလို နားဝင္ခ်ဳိသိမ္ေမြ႔တဲ့ အေမ့ေတးသံေလးထဲ သူစီးေမ်ာသြားခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ
ျပည့္လ်ံလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ အျပင္ကိုစီးမက်ခင္ ေစာင္နဲ႔သူဆဲြအုပ္လိုက္မိတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အေမ့အသံကို
သူရွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္.... ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ႔ဘဝမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီထင္တဲ့
အေမကို သူျပန္ရခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့အခ်ိန္ေတြက တုိေတာင္းလြန္းခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔မနက္(၇)နာရီမွာ အေမက ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး သူ႔ကိုအိပ္ရာထဖို႔ လာႏႈိးတယ္။ မနက္(၈)နာရီမွာ သူအလုပ္သြားေတာ့ အေမက ေျမးေလးနဲ႔ေဆာ့ကစား က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)နာရီမွာ ေဆးရံုကို အေရးတႀကီး သူေရာက္သြားခဲ့တယ္။ လူနာကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့အေမ
စကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ေသြးတိုးၿပီး အေမေလျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေမ့ေျမာေနတဲ့အေမ့
ပါးျပင္တြန္႔တြန္႔ေတြကို သူပြတ္သပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြက အေမ့ကိုယ္၊
မ်က္ႏွာေပၚ အဆက္မျပတ္စီးက်ခဲ့တယ္။
အေမ့အသံကို သူၾကားခ်င္လိုက္တာ... စူးရွေသးငယ္ၿပီး ဆူဆဲတဲ့အသံပဲျဖစ္ျဖစ္
သူၾကားခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္
အေမ့အသံကို သူၾကားခြင့္မရခဲ့ေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ေမ့ေျမာရာကေန အေမတိတ္တိတ္ေလး ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္။

အေမဆံုးၿပီးတစ္လအၾကာမွာ အေမက်န္ရစ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို သူသိမ္းေနခဲ့တယ္။ ေသတၱာတစ္ခုထဲကေန အိမ္ေနစီးဖိနပ္ႏွစ္ရံကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။ ဖိနပ္က
အဝါေဖ်ာ့ေရာင္သိုးေမႊးနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ဖိနပ္ေအာက္ခံကို အေမက ခပ္ထူထူေလး လုပ္ထားေပးတယ္။ အရင္က
ဒီလိုဖိနပ္မ်ဳိးကို သူ႔အတြက္ အေမလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဖိနပ္ကေပ်ာ့အိၿပီး စီးလို႔ေကာင္းေပမယ့္
လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ဖိနပ္ေအာက္ခံေၾကာင့္ အသံအရမ္းျမည္လို႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္စီးၿပီး တစ္ေနရာမွာ
သူပစ္ထားခဲ့မိတယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီဖိနပ္ကို ေကာက္ယူစီးၿပီး တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။
"တပ္.. တပ္.. တပ္"နဲ႔ ျမည္ေနတဲ့ဖိနပ္သံကို သူအက်ယ္ႀကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဖိနပ္သံေတြၾကားမွာ
သူငိုေၾကြးမိျပန္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ အေမထားခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးအသံေလးပဲျဖစ္တယ္။

မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com