ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း မေျပာနဲ ့

by Guest Thu 13 May 2010, 15:43

ဂုဏ္ဝင့္မာန္တက္ေနတဲ့ သူေဌးမႀကီးတစ္ဦးက အဆင့္ျမင့္
စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ရင္း ဟိုဟာမေကာင္းဘူး၊ ဒီလိုမရဘူးနဲ႔
မေက်မနပ္ ေရရြတ္ေနခဲ့တယ္။ စားပဲြထိုးေတြက ခြင့္လြတ္သည္းခံၿပီး
ေဘးမွာခစားေနသည့္တိုင္
သူေဌးမက မာန္မေလ်ာ့တဲ့အျပင္ ပိုေမာက္မာျပေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့
ဟင္းတစ္ပဲြကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီး "ေျပာစမ္း! ဒါက ဘာဟင္းလဲ? ဒီလိုဟင္းကို
ဝက္ကေတာင္
စားမွာမဟုတ္ဘူး" လို႔ ေအာ္တယ္။

အဲဒီမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ စားပဲြထိုးတစ္ဦးက "သူေဌးကေတာ္.. တကယ္ပဲ ဝက္ကေတာင္
စားမွာမဟုတ္ဘူးလား! ဒီလိုဆိုရင္ သူေဌးကေတာ္အတြက္ ဝက္စားတဲ့အစာ
သြားယူခဲ့မယ္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ တစ္ဦးက "စိတ္ေကာင္း လံုးဝမရွိသူ"ျဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ဦးက
"ခြင့္လြတ္သည္းခံစိတ္ လံုးဝမရွိသူ"ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အခုေခတ္လူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရး
အမ်ဳိးအစားပံုစံပဲျဖစ္တယ္။

ေအာက္က သာဓကေတြကို ဆက္ၾကည့္ရေအာင္...

ခင္ပြန္း "မင္းစကားကို နားေထာင္ရတာ လူႏံုလူအတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကို
နားေထာင္ေနရတာသလိုပဲ"

ဇနီး "ကြၽန္မဒီလိုေျပာမွ ရွင္နားလည္မယ္ဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား?"

ခင္ပြန္း "ပင္မင္းဆုိင္ပို႔ထားတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီေတြ ယူခဲ့ၿပီလား?"

ဇနီး "ကြၽန္မက ရွင္ရဲ႕ဘာမို႔လို႔လဲ? အိမ္ေဖာ္လား?"

ခင္ပြန္း "အိမ္ေဖာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းသာအိမ္ေဖာ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့
အဝတ္ဘယ္လိုေလွ်ာ္ရမယ္ဆိုတာ သိမွာေပါ့"

ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုထဲ အၿမဲျပဳတ္က်ေနတယ္။ အဲဒီေထာင္ေခ်ာက္က
ျငင္းခုန္မႈတိုင္းမွာ "အႏိုင္နဲ႔အ႐ႈံး" ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ျဖစ္တယ္။
ျငင္းခုန္မႈတိုင္းမွာ လူေတြက ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အယူအဆကိုပဲ
စဲြစဲြၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားၿပီး
ေနာက္မဆုတ္ အရႈံးမေပးစတမ္း ျငင္းခုန္လိုၾကတယ္။ ပိုဆိုးတာက
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလံုး "ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း"ကို
လက္မေလ်ာ့တမ္း ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဆက္စပ္မႈရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ
ေနာက္ဆံုးစကားေျပာႏိုင္သူက အႏိုင္ရသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျငင္းခုန္ပဲြက
မရပ္နားႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ျငင္းခုန္ပဲြကို ေျဖေလ်ာ့ခ်င္ရင္ အားစုိက္ၿပီး သြားဆဲြ၊
သြားခဲြလို႔ မရပါဘူး။ အားစိုက္ၿပီး သြားခဲြေလ ပို႐ႈပ္ေထြးေလျဖစ္ၿပီး
ေနာက္ဆံုးမွာ ျငင္းခုန္ပဲြက ပိုတင္းသြားတတ္ပါတယ္။
လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာလည္း လူအမ်ားက
"အက်ဳိးအေၾကာင္းမွန္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေလ်ာ့မေပးဘူး" ၊ "မီးေလာင္ရာေလပင့္"
ဆိုတာကိုပဲ ပိုသိခဲ့ၾကတယ္။ "စကားနဲရန္စဲ"၊ "သည္းခံျခင္းသည္
အရာရာကိုေအာင္ႏိုင္၏"ဆိုတာကို မသိခဲ့ေလေတာ့ ျငင္းခုန္မႈက ေနာက္ဆံုးမွာ
ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ျငင္းခုန္ျခင္းက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေလာက္ အေရးမႀကီးခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕
လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္က "ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္"တာျဖစ္ၿပီး တစ္ဘက္သားကို
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့လက္ အရင္ကမ္းတာပဲျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္သားကို "မွန္ကန္သူ"
ေပးလုပ္လိုက္တာက ကိုယ္ဟာ "မွားယြင္းသူ" အျဖစ္ေရာက္သြားေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
အရာအားလံုး ၿပီးဆံုးေျပၿငိမ္းသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္အရယူႏိုင္ခဲ့တဲ့အရာက
"ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း"
ဆိုတာကို သင္သတိထားမိသလို တစ္ဘက္သားကို "အမွန္"ေပးလိုက္ရတဲ့ ဝမ္းသာမႈေတြကိုလည္း
သင္ခံစားမိပါလိမ့္မယ္။ သင္ "မွန္ကန္" ခဲ့ပါတယ္။

ဆာလ္ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ (Winston Churchill)ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္က အနားယူၿပီးေနာက္
တစ္ရက္မွာ စက္ဘီးစီးၿပီး ၿမိဳ႕အႏွံလည္ပတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္က
စက္ဘီးအျမန္နင္းလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ခ်ာခ်ီထိပ္တိုက္တိုးခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက
ဘရိတ္မအုပ္ႏိုင္ဘဲ ခ်ာခ်ီကိုအရွိန္နဲ႔ ဝင္တိုက္ခဲ့တယ္။

"ဟဲ့.. အဘိုးႀကီး စက္ဘီးေရာစီးတတ္ရဲ႕လား? မ်က္စိမပါဘူးလား?"

အမ်ဳိးသမီးက ကိုယ့္အမွားကိုမသိဘဲ ခ်ာခ်ီကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း
အရင္စဆဲဆိုခဲ့တယ္။

"ဟုတ္ကဲ့.. ေတာင္းပန္ပါတယ္.... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
စက္ဘီးသိပ္မစီးတတ္ေသးလို႔ပါ။ ၾကည့္ရတာ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ထက္ စက္ဘီးစီး
ပိုကြၽမ္းပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား?"

ခ်ာခ်ီက အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အျပဳအမႈကို ဂရုမစိုက္ဘဲ
မျပတ္ေတာင္းပန္ေနခဲ့တယ္။ ေတာင္းပန္သံကိုၾကားေတာ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ေဒါသေတြ
တစ္ဝက္ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ၿပီး ခ်ာခ်ီကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ သူစက္ဘီးတိုက္မိသူက
ျမင့္ျမတ္တဲ့ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ရွက္ရြံ႕အားနာစြာနဲ႔
"ဟို.... မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္မ အခုမိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ
စက္ဘီးစီးတတ္သြားတာပါ။ ကြၽန္မကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးလိုက္တာကလဲ
အရွင္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ပညာရွိတစ္ဦးက "သည္းခံျခင္း၊ စိတ္သေဘာထားႀကီးျခင္းက အမုန္းရန္ၿငိဳးကို
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္တယ္" လို႔ဆိုပါတယ္။

တစ္ခါက သားအဖႏွစ္ဦး ရထားစီးၿပီး ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေနရာမွာ
လက္မွတ္စစ္နဲ႔ႀကံဳေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက အိတ္ထည့္ထားတဲ့လက္မွတ္ကို
ခ်က္ခ်င္းရွာမေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါ ေဒါသႀကီးတဲ့လက္မွတ္စစ္ရဲ႕
ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာကို ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ၿပီးေနာက္ သားက "အေဖ...
လက္မွတ္ပါရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မေျပာခဲ့တာလဲ?" လို႔ေမးတယ္။

ဖခင္က "သား... သူ႔ေဒါသ၊ သူ႔စိတ္သေဘာထားကို သူေတာင္တစ္သက္လံုး
ခံႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အေဖက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီမိနစ္ပိုင္းေလးမွာ
သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္ရမလဲ?" လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

"ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း မေျပာတာနဲ႔ ျငင္းခုန္မႈတိုင္းကို
ရပ္တန္႔ႏိုင္ပါတယ္".... ဒါကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္
အၿမဲသတိေပးတဲ့စကားျဖစ္ခဲ့တယ္။