စမ္းေရ အေမာ၀ယ္ ပန္းအေၾကြေစာတယ္

by yinyinlai Wed 02 Jun 2010, 19:16

ပန္းအလွကို
စမ္းက ေထာမနာ
ရစ္ျဖာ ၀ိုက္၀န္းစီးဆင္းသည္။
စမ္း၏္ ေအးျမ
ထိုရသကို၊ ပန္းက ခ်ီက်ဴး
ငံုဖူးပြင့္လႊာ ေခ်ြလႊင့္သည္။
စမ္းေခ်ာင္း တိမ္ေကာ၊ ျမက္ရိုင္းေတာမွာ
က်စ္စာ ဖံုးလႊမ္း၊ အို လြမ္းစရာ
ပန္းခမ်ာလွ်င္၊ ႏြမ္းကာ ေျခာက္ေသြ႔
ေရမေတြ႔ရ၊ ပူေငြ႔ ေလာင္ျမိဳက္
ရွိုက္ငင္တမ္းတ၊ စမ္းဘ၀ကို
ပန္းက ငိုေၾကြး မဆံုးႏိုင္။
တစ္ေန႔ေသာ အခါ၊ ျပည္႔လာ စမ္းေခ်ာင္း
ျပန္ေျပာင္းေရစီး၊ သူ႔နီး ၀န္းက်င္
ပန္းပင္ခမ်ာ၊ မရွိရွာေတာ႔
ေျမလႊာဗ်ိဳက္ေတာ၊ ၾကြက္ေသာေသာျဖင့္
ေရြ႔ေလ်ာပန္းပင္၊ ျမက္ခင္းျပင္၀ယ္
မျမင္ေလရ၊ ထိုခဏတြင္
စမ္းက ရွိုက္ငို ျပန္ေလသည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာေသာခါတြင္
ေျမလႊာတထီးက်န္၊ သ႑ာန္ေရြ႔ေျပာင္း
စမ္းေခ်ာင္းသစ္ပင္၊ မျမင္ေလရ
ဘာမွ်မျမဲ၊ မလြဲဧကန္
ေလာကဓံကို
လြန္ဆန္ျငင္းပယ္ မရပါတကား။
စမ္းငိုသလို၊ ပန္းလည္း ငိုခဲ႔
သို႕ေပမယ္႔ကြယ္၊ ဆက္သြယ္မႈ႕ကင္း
ငိုခ်င္းႏွစ္ပုဒ္၊ လြမ္းဇာတ္ထုပ္ကို
ကၽြႏု္ပ္စာဆို၊ ထပ္ဆင့္ငိုမိ
ဘယ္လို မ်က္ရည္ တန္႔ဆည္ရမလည္းကြယ္။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ