ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မတုိင္မွီ

by kyaw linn Tue 30 Mar 2010, 11:42

အခန္းကေတာ့ သီးသန္ ့အခန္းေလးပင္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိအခန္းထဲ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္
အနံ ့စိမ္းမ်ားက ဆီးႀကိဳေနေလသည္။ ေဆးရုံနံ ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သန္
့ရွင္းေရးလုပ္လုပ္ ေဆးရုံနံ ့ဆုိသည့္ ပင္ကိုယ္အနံ ့က ေပ်ာက္ပ်က္မသြား။
ပိုးသတ္ေဆးပင္ ေဆးအနံ ့မဟုတ္လား။ သည္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲရွိ သံကုတင္ေပၚတြင္
သူ ့ကုိ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ လွမ္းေတြ ့လုိက္ရသည္။ အသက္ကို
ႀကိဳးစားရႈေနရေသာ သူ၏ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အဆင္းသ႑ာန္ကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ သတိထားမိျပန္သည္။

သူမ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားသည္။ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ႏွင့္ သူဘာေတြ
ရြတ္ေနပါလိမ့္။ ကုတင္ေဘးမွ ဧည့္ကုလားထုိင္ကို ဆြဲယူေရြ့လုိက္သံႀကားမွ
သူမ်က္စိဖြင့္ႀကည့္သည္။ ျဖည္းျဖည္းကေလး သူမ်က္လံုးဖြင့္လာပံုမွာ
ရိပ္သာ၀င္သည့္ ေယာဂီမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကဲ့သို ့။

ကၽြန္ေတာ္ သူ ့မ်က္လံုးထဲ လွမ္းႀကည့္လုိက္သည္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြသည္
အင္အားမရွိေတာ့။ ၀ါက်င့္က်င့္ မႈိင္းတုိင္းတုိင္း။ သူ ့မ်က္လံုးေပၚက
အရိပ္ေတြမွ တဆင့္ သူ ့စိတ္ထဲသို ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆႀကည့္မိသည္။ သူ ့တြင္
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ေလ်ာ့က်ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီပဲ။

"သူငယ္ခ်င္း ငါ့ကို လာႀကည့္တယ္ေနာ္" ဆုိေသာ သူ ့အသံကေလးသည္
တုိးေဖ်ာ့လြန္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ဘယ္လုိအားေပးရပါ့မလဲ။ သူ
့ကိုအားေပးမည့္ စကားလံုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနရသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနသုိ ့ ေရာက္ေနေလျပီ။ ဤသည္ကို
သူ ့ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းမ်ားက သက္ေသခံေနေပျပီ။ အဆုတ္ကင္ဆာ။ သူသည္
သိပ္မႀကာေသာ အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေလာကႀကီးထဲမွ
ထြက္ခြာသြားေပေတာ့မည္။ သူသည္ ေလာကႀကီးထဲက ဘာကိုယူ၍ ထြက္သြားမည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္ကေကာ သူ ့ကို ဘာေတြေပးလုိက္ႏုိင္မည္နည္း။

ေတာက္..ေတာက္...ေတာက္ ႏွင့္ တျဖတ္ျဖတ္လႈပ္ရွားေနေသာ သူ ့ပံုရိပ္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ငယ္ေသြးႏုစုိ၍ တက္ႀကြေနေသာ သူ ့ပံုသ႑ာန္
တက္ႀကြထက္ျမက္သေလာက္ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့သူ။ လုပ္ႏုိင္သေလာက္လည္း
သူမ်ားကို တစ္ဖက္သတ္ ေျပာဆုိရဲတဲ့သူ။ သူႏွင့္ မဆံုလုိက္ႏွင့္
ဆံုလုိက္တုိင္းသူ ့မွာအလုပ္ႏွင့္ သူ ့စိတ္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္ဟူ၍မရွိ။
အလုပ္ေလာဘႀကီးသေလာက္လည္း အစားအေသာက္လည္း ေလာဘႀကီးသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္
အစားစည္းကမ္းမရွိ။ စိတ္လႈပ္ရွားလာေလတုိင္း အလုပ္ပိလာေလတုိင္း သူ
့ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္တုိ ့မွာ စီးကရက္ မီးခုိးေငြ ့တေထာင္းေထာင္းႏွင့္။

သူလႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ ့စိတ္သဟဇာတျဖစ္သည္လား...။
မျဖစ္သည္လား...၊ သူ ့ကိုယ္သူ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ ့ကို ေလာဘမႀကီးရန္ႏွင့္
အလုပ္ကို သတိႏွင့္ လုပ္တတ္သည့္အက်င့္ ေမြးျမဴရန္ ေျပာဆုိ သတိေပးေသာ္လည္း

သူနားမ၀င္ခဲ့။

"ငယ္တုန္း လုပ္ႏုိင္တုန္းရွာရတယ္ကြ၊ စံႀကီးရ"

"လုပ္ပါ။ မလုပ္နဲ ့လုိ ့မေျပာပါဘူး။ ငါတုိ ့လည္း လုပ္ေနတာပါပဲကြာ။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကို ေဇာနဲ ့လုပ္တာနဲ ့ သတိနဲ ့လုပ္တာနဲ ့ ေရရွည္မွာ
ကြာတယ္ကြ"

"ဆုိစမ္းပါဦး၊ မင္းစကားက"

"လူ ့ဘ၀ေရာက္လာျပီးမွ အလုပ္ဆုိတာကေတာ့ မလြဲမေသြလုပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ေလာဘတႀကီးေဇာနဲ ့လုပ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္မွာ ထိခုိက္တတ္တယ္ကြ။
အင္ဂ်င္ေကာင္းတုိင္း ကားကို ေမာင္းေနရင္ ႀကာရင္ ဒီအင္ဂ်င္
ျမန္ျမန္က်သြားေတာ့မွာေပါ့။ သတိနဲ ့ ခ်ိန္ဆျပီးလုပ္ရင္ ေရရွည္ခံတာကို
ငါေျပာတာပါ"

"မင္းႀကားဖူးသလား၊ အခြင့္အေရးဆုိတာ တစ္ႀကိမ္ပဲလာတတ္တယ္။
ႏွစ္ႀကိမ္မလာဘူးဆုိတာေလ၊ အခု ငါ့မွာ အခြင့္အေရးေရာက္ေနတုန္း
သူျပန္မထြက္သြားခင္ ကမန္းကတန္းလုပ္ရမွာ အခြင့္အေရးထြက္သြားျပီးမွ
ေအးေအးေဆးေဆးနားတာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ ေငြရဘုိ ့ အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ေလာကမွာ
ေငြသာအဓိကကြ"

ကၽြန္ေတာ္ မေျပာသာေတာ့။ ထုိအခ်ိန္က သူ ့လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္ေနဆဲ
အခ်ိန္မုိ ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားႏုိင္မလုရဲေတာ့။ ယခုေတာ့ သူသည္
သူေျပာသည့္အတုိင္း ေအးေအးေဆးေဆးေတာ့ နားေနရပါသည္။ သုိ ့ေသာ္
ေဆးရုံေပၚမွာ၊ သူ ့မျမာဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနေတြကို

မသက္မသာရင္ဆုိင္ရင္းက...။

"ေငြရဘုိ ့အတြက္ က်န္းမာေရးအထိခုိက္ခံျပီး အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္ဆုိရင္

အဲဒီရွာထားသမွ်ေငြ အထိအခုိက္ခံျပီးေတာ့ပဲ ကိုယ့္ က်န္းမာေရးကို ျပန္ကုရလိမ့္မယ္"

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)၏ တရားစကားသံကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိရမိသည္။

"လူေတြဟာ ေသခါးနီးက်မွ ကပ္ျပီး သံေ၀ဂရႀကတယ္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားျပီ၊
မရေတာ့ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ေသခါနီးက်မွ ကပ္ျပီေတာ့ သံေ၀ဂမရႀကပါနဲ ့၊
ေစာေစာစီးစီး သံေ၀ဂရႀကပါ။ ေစာေစာစီးစီးႀကိဳႀကိဳတင္တင္
လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ပါ။ လူ ့ဘ၀ကိုရတာ အသိဥာဏ္ရဘုိ ့ပါ။ ဘ၀ရဲ ့
အႏွစ္သာရဟာ အသိဥာဏ္ပါ။ အသိဥာဏ္ဆုိတာမွာ တရားအသိဥာဏ္က အဓိကပါ။
ဒီအသိဥာဏ္ကိုမွ မရလုိက္ရင္ တစ္သက္လံုးရွာလာတာ သံုးလာတာ ေသခါနီး
ဘာက်န္သလဲ။ ဘာမွ အဖတ္မတင္ဘူးေနာ္။ တစ္ခုမွ ယူသြားလုိ ့မရဘူး။
သြားႀကားထုိးတံ တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ယူသြားလုိ ့မရဘူး။

အဲဒါေႀကာင့္ အခုအခ်ိန္ရွိတုန္း အခ်ိန္မျဖဳန္းနဲ ့၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္
လုပ္ေနရင္း ႀကားထဲမွာ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးနည္းနည္း ျဖစ္ျဖစ္ရေအာင္ယူျပီး
တရားအားထုတ္ပါ။ ဆယ္မိနစ္ရရင္ ဆယ္မိနစ္အားထုတ္ပါ။ ငါးမိနစ္
ေလးဆယ့္ငါးႀကိမ္ဆုိရင္ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္လာရင္ တရားအားထုတ္ဖုိ
့အခ်ိန္ကို ယူတတ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီစကားကိုေျပာတာ အႀကိမ္မ်ားလာေတာ့ တခ်ိဳ ့

တပည့္ေတြက လုပ္ႀကည့္ျပီးေတာ့ ေျပာလာတယ္.....

"တပည့္ေတာ္တုိ ့က အရင္တုန္းက တရားအားထုတ္ဖုိ ့ အခ်ိန္မရွိဘူးလုိ ့
ထင္ေနခဲ့တာ။ ယခုေတာ့ ရသေလာက္အားထုတ္အက်င့္ကို လုပ္လုိက္ေတာ့
အခ်ိန္ရလာတယ္" တဲ့။ အရးမႀကီးတဲ့ ကိစၥနဲ ့ အျပင္ထြက္တာမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ဘူး။
အေရးမႀကီးတဲ့ အပ်င္းေျပဖတ္တဲ့စာေတြ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ အေရးမႀကီးတဲ့
ေရဒီယုိနားေထာင္တာ၊ တီဗြီႀကည့္တာ၊ ဗီဒီယုိႀကည့္တာ မလုပ္ေတာ့ဘူး။

ဒါေတြ ေလ်ာ့လုိက္တာနဲ ့ပဲ တရားအားထုတ္ဖုိ ့အခ်ိန္ တစ္ေန ့ႏွစ္နာရီ
သံုးနာရီေလာက္ ရေနတယ္တဲ့။ ဒီႀကားထဲမွာလည္း သြားရင္းလာရင္
လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း သတိကို ကပ္ထားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ မရမက ရသေလာက္ယူပါ။

We eat to live, we don't live to eat.

အသက္ရွင္ဖုိ ့ စားရတာပါ။ စားဖုိ ့အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။

စား၀တ္ေနေရးက ခႏၶာ၀န္ထမ္းပါ။

မလုပ္မျဖစ္ဘူး။ လုပ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ ့ဘ၀ရတာဟာ အသိဥာဏ္ရဖုိ ့ပါ။

အဲဒီအသိဥာဏ္ရဖုိ ့ ႀကိဳးစားႀကပါ.."

ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကားေယာင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)

၏ တရားစကားသံမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္သည္။

သုိ ့ေသာ္...

ခဏႀကာေတာ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမႏွစ္ဦး အခန္းထဲ၀င္လာသည္။
စမ္းသပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလည္း အႀကီးအက်ယ္အေမာေဖာက္ေနေလျပီ။ အလုပ္သမား
ႏွစ္ဦး ၀င္လာသည္။ လူနာတင္တြန္းလွည္းေပၚသုိ ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေပြ
့တင္ေနႀကသည္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားႀကသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္
လူနာတင္တြန္းလွည္းေပၚတြင္ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ပါသြားေပျပီ။ ကၽြန္ေတာ္က
အခန္းထဲတြင္ က်န္ေနေသးေသာ သူနာျပဳ ဆရာမကို ေမးႀကည့္မိသည္။
သူေခါင္းခါျပသည္။ မရေတာ့ဘူးဆုိသည့္သေဘာ။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၏
လူနာမွတ္တမ္းကဒ္ျပားကို ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္း၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘာမွ်
ေျပာခြင့္မရလုိက္ေတာ့။ ထုိထက္ဆုိးသည္ကားခဏႀကာလွ်င္ သူ ့ဇနီး၊ သူ
့သားသမီးေတြ ေရာက္လာလိမ့္ဦးမည္။ သူအပန္းခံရွာခဲ့ေသာ သူ ့ဘ၀ႏွင့္
ရင္ႏွီးခဲ့ရေသာ ေငြတုိ ့ျဖင့္ ၀ယ္ယူထားသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ
ကားသစ္ႀကီးကိုစီးျပီး ေဆးရုံထဲ၀င္လာမည့္ သူ ့သားသမီးမ်ား၊ သူ ့စိတ္ကို သူ
သိမသြားႏုိင္သည့္ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ သူ ့ဘ၀ သူ ့အခ်ိန္ကို ေပးဆပ္ရင္းမွ
ရလာေသာေငြျဖင့္ ၀ယ္ယူကာ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏံွ ့ ရတနာေတြ သီးညႊတ္ေနေအာင္
၀တ္ဆင္ထားေသာ သူ ့ဇနီးသည္စသည္တုိ ့ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ ့သည့္အခါ
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိ စကားေျပာရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနရင္း...။

(စာေရးသူ - ျမသန္းစံ)